przez GIPHY

Mogą być małe, ale te mrówki mają imponujący mechanizm obronny - zamiast tego pomijają gryzienie i spryskują napastników kwasem.

Kilka gatunków mrówek broni siebie i swoich kolonii, rozpylając kwas mrówkowy z brzucha bezpośrednio w oczy drapieżników (lub właściwie każdego zwierzęcia stojącego na ich drodze). Chociaż jest nieszkodliwy dla ludzi w niskich stężeniach, może spalić skórę małych zwierząt. i powodują ślepotę, a ofiary na ogół kończą śmiercią głodową.





W szczególności żółte szalone mrówki są jednymi z najbardziej bezwzględnych łowców kwasu w tej grupie; samodzielnie niszczą ekosystemy Australii i wielu wysp Pacyfiku, niszcząc rodzimą przyrodę za pomocą agresywnych - i często niesprowokowanych - ataków kwasu. Notoryczni najeźdźcy prawdopodobnie pochodzili z Afryki Zachodniej, przekraczając oceany na deskach lub statkach. Stały się tak płodne, że rząd Stanów Zjednoczonych musiał stworzyć „ Crazy Ant Strike Teams ”, Starając się je usunąć.



Żółte szalone mrówki roją się od czerwonogoniowego tropikalnego ptaka. Zdjęcie: Stefan Kropidlowski / US Fish and Wildlife Service

Podobnie jak mrówki leśne, szalone mrówki często tworzą gęste i agresywne superkolonie, dziesiątkując liczne rośliny i zwierzęta.

Na atolu Johnston, wyspiarskiej ostoi na północnym Pacyfiku, lęgowe ptaki lądowe nadal cierpią z powodu trwającej infestacji. Opisała Alisa Opar, redaktorka magazynu Audubon przerażająca scena, której naukowcy byli świadkami na wyspie Kilka lat temu:



„[B] irdy w strefie porażenia wyglądały jak zombie. Były ospałe, drgały, gdy pełzały po nich mrówki. Ich spalone kwasem oczy były spuchnięte, zamknięte i zaślepione. '

Pisklę z uszkodzeniem oczu i dzioba po ataku żółtych szalonych mrówek. Zdjęcie: Sheldon Plentovich / US Fish and Wildlife Service

Pisklęta, które instynktownie pozostają w swoich gniazdach, dopóki nie osiągną dojrzałości, są szczególnie podatne na ataki mrówek .



Inne gatunki mrówek opryskujących kwasem wykorzystują tę broń chemiczną w interesujący sposób: na przykład płowe szalone mrówki używają go jako antidotum na toksyczny jad rywalizujących mrówek ognistych pocierając się swoim własnym jadem wypełnionym kwasem mrówkowym podczas walk.

Skąd pochodzi nazwa kwasu mrówkowegoMrówka, łacińskie słowo oznaczające mrówkę. Kwas został po raz pierwszy wyekstrahowany z mrówek w XVII wieku przez angielskiego przyrodnika Johna Raya, który destylował biedne owady.



OBEJRZYJ NASTĘPNY: Titanoboa - Największy wąż, jaki kiedykolwiek znał świat